Regierol van Praktijk Levenswijze bij het stervensproces van Mevr. B.
Mevr. B was een alleenstaande dame van in de tachtig, die nog zelfstandig woonde en een grote vriendenkring om zich heen had. Ze liep al een tijdje voor controle bij een specialist en in het begin was er nog hoop dat ze zou herstellen na de operatie, maar bij haar laatste bezoek kreeg ze te horen dat de kanker ongeneeslijk was. Haar conditie ging daarna snel achteruit en drie weken later overleed ze thuis. Het was een hele korte en intensieve periode. Ze vroeg aan Praktijk Levenswijze om de regie te nemen in deze laatste levensfase met de speciale wens om thuis te kunnen sterven.
De regie begon met het in kaart brengen van alle mantelzorgers rondom mevr. B. en het maken van een passende taakverdeling. De een die goed kon koken, zorgde voor het eten en de boodschappen. De ander die handig was, maakte aanpassingen in huis zodat het hoog-laag bed geplaatst kon worden. Op die manier werden de meeste taken verdeeld.
Vanuit Praktijk Levenswijze hield ik als een kapitein op het schip het totaaloverzicht en was ik het aanspreekpunt voor de huisarts, de wijkverpleging en de dominee. De lijnen waren kort en helder en de betrokkenheid van een ieder zeer groot. De soepelheid waarmee alles verliep gaf rust aan alle betrokkenen, maar vooral aan Mevr. B. zelf, die door haar ziekte plotseling alles uit handen had moeten geven.
Altijd had ze zelf de regie in handen gehad, als zakenvrouw en na haar werkzame leven als gulle gastvrouw. Ze was gul in het geven van aandacht en liefde naar de mensen om haar heen en had oprechte interesse. In de laatste fase van haar leven moest ze leren loslaten, steeds meer loslaten en dit werd voor haar een grote oefening in het kunnen ontvangen.
Tijdens onze begeleidingsgesprekken sprak ik met Mevr. B. over wat er in haar omging. Ze uitte hierbij haar twijfels, boosheid, verlangens en haar wensen rondom sterven en de uitvaart. We bespraken de zaken die haar nog bezig hielden en zwaar op haar gemoed drukten. Er was ruimte voor haar verdriet, tranen en machteloosheid om het leven los te moeten laten.
Toen ze aan het eind van haar leven steeds zwakker werd en meer en meer op bed geholpen moest worden, waren er enkele mantelzorgers die aangaven dat ze het moeilijk vonden om nog bij haar te waken. Ze durfden niet meer omdat ze niet wisten wat hun te wachten stond. Gelukkig maakten ze die onzekerheid kenbaar en sommigen gingen in op mijn voorstel om een voor een met mij samen te waken; samen maakt sterker.
Na enige tijd konden sommige ook ervaren hoe er rust en stilte kan zijn als je naast iemand zit die niet meer aanspreekbaar is. Hoe je in deze stilte je liefde, wensen of gebeden toch nog kunt laten stromen van hart tot hart. En hoe je soms iets vredigs kunt voelen in je eigen hart.
We leefden met elkaar toe naar het uiterste moment van afscheid nemen, het moment van het grote loslaten. Door de enorme inzet van alle betrokkenen was het voor Mevr. B. mogelijk om in alle rust thuis te sterven en daarna thuis te blijven om zo van huis uit te worden begraven. Daarmee ging haar laatste wens in vervulling.